te lang gewacht ?

Mevrouw had een oude bril op die slecht paste, liep strompelend mijn kantoor binnen en ging -na het aannemen van haar jas, met wat zuchten traag landende in de onderzoekstoel zitten. Ze vertelde – moeilijk ademend – dat haar dochter het belangrijk vond dat ze hulp ging zoeken en daarom bezocht ze mij om advies te vragen wat of ze nu het beste kon doen.

Ze was zelfstandig met haar auto gekomen ”omdat het lopen steeds maar slechter gaat”. Ze had direct voor de deur geparkeerd en de mevrouw achter de receptie-balie had voor haar de auto verderop geparkeerd.

Tijdens het gesprek, dat wat rommelig verliep, heb ik de bril allereerst maar eens schoongemaakt en bijgebogen en beter passend gemaakt.
Het was de bril van haar overleden man, vertelde ze toen.
Dat verklaarde de afwijkende pasvorm.
Mevrouw kon slecht zien, en had nooit een bril gedragen.

Met de schoongemaakte brillenglazen kon mevrouw slechter zien op afstand maar wel de metertjes in de auto beter zien.
Toch weer een verrassende situatie; dit gebeurde mij zeker niet voor het eerst, maar het blijft me verbazen.

Uiteindelijk na alle onderzoeken, blijkt mevrouw al dertig jaar voor suikerziekte onder controle te zijn bij een arts; ”maar daar was ze sinds haar man was overleden niet meer naar teruggegaan.”
De apotheek bezorgde haar de medicijnen en ze wist niet meer waarvoor ze allerlei dingen slikte; alles ligt voor elke dag voorgesorteerd in een doosje klaar en daar hield ze zich maar aan.
Het gesprek was uiteindelijk heel plezierig, kopje koffie, glas water, veel verhalen over haar leven, over haar hulp en haar man en haar dochter. Ze spraken elkaar meestal per telefoon omdat dochter voor haar werk veel onderweg was.

Met de – in alle rust bepaalde – nu gevonden brilsterkte gaat mevrouw toch wel behoorlijk vooruit; ik mag het van haar helemaal in orde maken en heb de bril in de fabriek laten slijpen en monteren en heb hem bij haar thuis bezorgd en afgesteld.
Ik mocht gelukkig ook een briefje maken van mijn bevindingen voor haar eigen huisarts ( waar ze volgens het verhaal al heel lang niet meer was geweest ) en voor haar dochter.

Drie weken later kreeg ik een leuke e-mail van de dochter ( die lang geleden contactlensklant was geweest bij mijn laatste werkgever maar het kontakt was gestopt omdat op zij een gegeven moment zich had laten laseren).
Moeder was ”helemaal opgeknapt van de nieuwe bril”, ze ziet er beter mee en ze ziet er nu ook weer beter verzorgd uit ! Haar huis was beter opgeruimd en …….heel verrassend…….ze had zelfs alweer een bezoek aan de arts gebracht !

Omdat ik de tijd had genomen om alles goed met haar te bespreken, begreep ze gelukkig toch wel dat ze ’te lang had gewacht’ .
Aan het ziekteproces kan ik niets veranderen, maar haar kijk op de situatie is aanzienlijk verbeterd.

Plaats een reactie